Onvergetelijke hond ..... vila i frid Meagan!

 Meagan voelde zich opperbest in Zweden, waar ze (het laatste half jaar uitgezonderd) altijd mee ging op onze wandelingen of bij Yvonnes langlauftochten. Zelfs als Peter een visgat in het ijs boorde, moest ze daarbij zijn!
Ze hoorde er gewoon bij en dat vond ze zelf ook!

Nog even wat plaatjes uit haar mooie leven:

Nog maar een pupje...

Het huis voelt leeg aan .....

 

Het voelt allemaal zo raar .... zonder onze Meagan

We hebben afgelopen donderdag ons kameraadje moeten laten inslapen. 
Na 14 jaar plezier met onze Meagan werd ze slechter en slechter en werd het een kwestie van : verdrietig voor jezelf maar in het belang van de hond.

De rit naar de dierenarts in Lycksele (125 km) was al een opgave. Ze trilde continue en was heel onrustig. 2.000 km terug naar Nederland zou helemaal een kwelling voor haar zijn geweest.

Ze was in drie dagen hard achteruit gegaan en voelde plotseling heel mager aan. Ze kon ook geen eten meer binnen houden.
Ze was al een tijdje vrijwel blind en doof en leed volgens ons ook wat aan dementie. In haar slaap was ze vrijwel bewusteloos en konden we haar moeilijk wakker krijgen.

Ze is bij de dierenarts heel rustig ingeslapen met haar kopje op Yvonnes schoot.

We waren altijd al van plan om haar hier in de tuin te begraven met uitzicht op de rivier. Dat kon nu niet. De grond is nog volop bevroren. Dat is geen onbekend probleem hier voor mensen met honden.
Die bewaren de hond dan in een grote vriezer en wachten tot de vorst uit de grond is.

Een goede vriendin van ons, die wist van de rit naar de dierenarts, bood aan om dat ook met Meagan te doen. Ze heeft zelf ook honden en heeft zelf ook vaker met deze situaties moeten dealen.
We gaan haar dus in de zomer of de herfst hier in de tuin begraven. Het plekje is al uitgezocht en gemarkeerd. Mocht het ons dit jaar niet lukken om hier terug te komen dan gaan onze vrienden Joke en Hugh dat voor ons verzorgen.